یادداشت پرویز نوری:برای داریوش مهرجویی و رفاقت دیرینه ما/آیا باید سرنوشت او چنین خونبار و بهت آور رقم بخورد؟

برای داریوش مهرجویی و رفاقت دیرینه ما

یادداشت پرویز نوری (فیلمساز و منتقد باسابقه فیلم) برای قتل زنده‌یاد داریوش مهرجویی و همسرش وحیده محمدی‌فر

آشنایی من با داریوش مهرجویی برمی گردد به زمان ساخت اولین فیلم او «الماس 33» و اوایل سال 1345. آن زمان فیلم به دلیل افزایش هزینه ها، متوقف شده بود و من در همان روزها رفتم سر صحنه که دکوری بود شبیه فیلم های جیمز باندی. وقتی رسیدم مهرجویی روی چهارپایه ای نشسته و جلویش میز کوچکی قرار داشت با مقداری کاغذهای مچاله شده- ظاهرا سناریو یا دکوپاژ- گویی در عالم دیگری سیر می کرد.

همین دیدار کوتاه، رابطه ای دیرینه را میان ما به وجود آورد. دوستی و رابطه صمیمانه ما در زمان ساخت فیلم بعدی او «گاو» قوت بیشتری گرفت و سبب شد دوره ای هفتگی با منتقدان در خانه ما داشته باشیم. او توانست «گاو» را با وجود همه سخت گیری های سانسور آماده نمایش کند. فیلم در جلسه ای خصوصی در استودیو میثاقیه نشان داده شد و بسیاری منتقدان و نویسندگان به سردی با آن برخورد کردند.گویی فیلم روی هیچ یک تاثیر زیادی نگذاشته بود، چون آن زمان، غوغای «قیصر» بود و بحث و جدل های تند و تیز و درست در بحبوحه چنین هیاهویی «گاو» سر از آخور در آورد.

ظاهر امر گواهی می داد دوستان منتقد این فیلم را تحویل نگیرند و وقتی در سینما کاپری هم بر پرده رفت، همین شد و «گاو» در میان شور و شر و سروصدای «قیصر» گم شد (هر چند سال ها بعد عاقبت این فیلم ارزش و اعتبار واقعی اش را کسب کرد.) ما در طول سال ها همیشه در کنار هم بودیم، می خواست نقشی را در فیلم «پستچی» به من بدهد، همان نقشی که بعدا زمن زنده یاد، احمدرضا احمدی بازی کرد. سرانجام هم من و همسرم را در فیلم «طهران تهران» شرکت داد. زمانی که بهترین فیلم او «دایره مینا»، دچار سانسور شد، در جلسه ای خصوصی آن را به ما نشان داد و دیدم شاهکاری خلق کرده که هنوز هم همچنان محکم بر جا مانده است .

او تنها فیلمساز بزرگی است که در تمامی دوره ها با مشکل سانسور مواجه بود، نه تنها از همان آغاز کار با «گاو»، بلکه تا آخرین اثرش «لامینور». برای من داریوش مهرجویی بهترین فیلمساز تاریخ سینمای ایران است، چگونه می توان طنز پرمعنای «اجاره نشین ها» را از یاد برد؟ آیا باید سرنوشت او چنین خونبار و بهت آور رقم بخورد؟