چه کسی برای اولین بار خالکوبی را ساخته است؟

انسان ها هزاران سال است که روی پوست خود علامت گذاری می کنند. در سرتاسر جهان، در سراسر فرهنگ‌ها، خالکوبی‌ها دارای اهمیت بی‌شماری متفاوت هستند. عشایر سیبری باستان، بومیان پولینزی، نوبی ها، بومیان آمریکای جنوبی و یونانی ها همگی از خالکوبی استفاده می کردند  و به دلایل مختلفی: برای محافظت از شر. اعلام عشق؛ دلالت بر مقام یا باورهای مذهبی؛ به عنوان زینت و حتی انواع مجازات.

جوآن فلچر، پژوهشگر افتخاری باستان شناسی در دانشگاه یورک در بریتانیا، به مطالعه آثار خالکوبی در تاریخ و فرهنگ می پردازد. او در مصریان باستان متخصص است، که به گفته او به لطف کشف مومیایی های خالکوبی شده، مدت ها تصور می شد که اولین هنرمندان خالکوبی هستند. این در سال 1991 با حفاری اوتزی مرد یخی، مومیایی یخ زده 5300 ساله در نزدیکی مرز ایتالیا و اتریش، که بدنش با جوهر تزئین شده بود، تغییر کرد.

بازسازی کرد یخی توسط آلفونس و آدری کنیس

اولین شواهد خالکوبی چیست؟

از نظر خالکوبی بر روی بدن واقعی، اولین نمونه های شناخته شده برای مدت طولانی مصری بوده و در چندین مومیایی زن مربوط به حدود 2000 سال قبل از میلاد وجود داشته استاما به دنبال کشف جدیدتر مرد یخی از منطقه مرز ایتالیا و اتریش در سال 1991 و الگوهای خالکوبی او، این تاریخ هزار سال دیگر به عقب کشیده شد، زمانی که او در حدود 5200 سال قدمت کربنی داشت.

چه شواهدی وجود دارد که مصریان باستان خالکوبی داشته اند؟

مطمئناً شواهدی وجود دارد که زنان در حدود 4000 تا 3500 قبل از میلاد بر روی بدن و اندام خود خالکوبی می کردند. به چهره های گاه به گاه زن که در صحنه های مقبره ها در حدود 1200 قبل از میلاد نشان داده شده اند. و به شکل مجسمه در حدود 1300 سال قبل از میلاد مسیح، همه با خالکوبی بر روی ران خود

همچنین ابزارهای کوچک برنزی که به عنوان ابزار خالکوبی شناخته می‌شوند، در محل شهر گوروب در شمال مصر کشف شد و مربوط به حدود 1450 قبل از میلاد مسیح استو البته، مومیایی‌هایی با خالکوبی، از سه زنی که قبلاً ذکر شد و قدمت آنها به حدود 2000 قبل از میلاد می‌رسد. به چندین نمونه بعدی از مومیایی‌های زن با این اشکال نشانه‌های دائمی که در دفن‌های یونانی-رومی در اخمیم یافت شد.

این خالکوبی ها چه عملکردی داشتند؟ چه کسی آنها را گرفت و چرا؟

از آنجایی که به نظر می‌رسید این یک عمل منحصراً زنانه در مصر باستان است [اگرچه یافته‌های اخیر نشان می‌دهد حداقل یک مرد جوهر دارد] مومیایی‌هایی که با خالکوبی پیدا می‌شد معمولاً توسط حفاری‌های (مرد) که تصور می‌کردند زنان «وضعیت مشکوکی دارند» کنار گذاشته می‌شدند. “، در برخی موارد به عنوان “دختران رقصنده” توصیف می شود. با این حال، مومیایی‌های ماده در دیرالبهاری (مقابل اقصر امروزی) در منطقه‌ای مرتبط با تدفین‌های سلطنتی و نخبگان دفن شده بودند، و ما می‌دانیم که حداقل یکی از زنانی که به عنوان «احتمالاً یک صیغه سلطنتی» توصیف می‌شود، در واقع یک صیغه بزرگ بود. وضعیت کاهنی به نام «آمونت»، همانطور که کتیبه‌های تشییع جنازه او نشان می‌دهد.

و اگرچه مدتها تصور می شد که چنین خالکوبی ها نشانه روسپی ها بوده یا برای محافظت از زنان در برابر بیماری های مقاربتی بوده است، من شخصاً معتقدم که خالکوبی زنان مصر باستان نقش درمانی داشته و به عنوان شکل دائمی حرز عمل می کرده است. [زیوری برای محافظت از پوشنده اش] – در زمان بسیار دشوار بارداری و تولد. این توسط الگوی توزیع، عمدتاً در اطراف شکم، بالای ران‌ها و سینه‌ها پشتیبانی می‌شود، و همچنین انواع خاصی از طرح‌ها، به ویژه توزیع توری‌مانند نقاط اعمال شده روی شکم را توضیح می‌دهد. در طول بارداری، این الگوی خاص به شکل محافظی گسترش می‌یابد، به همان روشی که شبکه‌های مهره‌ای روی مومیایی‌های پیچیده شده قرار می‌گیرد تا از آنها محافظت کند و «همه چیز را در آن نگه دارد». قرار دادن فیگورهای کوچک خدای خانگی Bes در بالای ران‌هایشان باز هم نشان‌دهنده استفاده از خالکوبی به عنوان وسیله‌ای برای محافظت از تولد واقعی است، زیرا بس محافظ زنان در حال زایمان بود و موقعیت او در بالای ران‌ها. ران محل مناسب این در نهایت خالکوبی را به عنوان یک رسم کاملاً زنانه توضیح می دهد.

چه کسی خالکوبی ها را ساخته است؟

اگرچه ما هیچ مدرک مکتوب صریحی در مورد مصر باستان نداریم، اما ممکن است زنان مسن تر یک جامعه خالکوبی را برای زنان جوان تر ایجاد کنند، همانطور که در مصر قرن نوزدهم اتفاق افتاد و در برخی از نقاط جهان امروز اتفاق می افتد.

از چه سازهایی استفاده می کردند؟

این امکان وجود دارد که ابزاری به بهترین وجه به عنوان یک نوک تیز در یک دسته چوبی توصیف شود که مربوط به حدود 3000 سال قبل از میلاد است. و توسط باستان شناس W.M.F. پتری در محل ابیدوس ممکن است برای ایجاد خالکوبی استفاده شده باشد. پتری همچنین مجموعه ای از سازهای کوچک برنزی فوق الذکر را در حدود 1450 قبل از میلاد ، شبیه سوزن های پهن و پهن – در محل شهر باستانی گوروب پیدا کرد. اگر به صورت دسته ای به هم گره بخورند، الگوهای مکرر چندین نقطه را ارائه می دهند.

این ابزار همچنین به طرز قابل توجهی شبیه به ابزارهای خالکوبی بسیار متأخر است که در مصر قرن نوزدهم استفاده می شد. نویسنده انگلیسی ویلیام لین (1801-1876) مشاهده کرد: «عملیات با چندین سوزن (به طور کلی هفت سوزن) که به هم گره خورده اند انجام می شود: با آن ها پوست به شکل دلخواه خار می شود: مقداری دود سیاه (از چوب یا روغن)، مخلوط با شیر از سینه زن، سپس به داخل مالیده می شود… عموماً در سنین حدود 5 یا 6 سالگی و توسط زنان [رومانی] انجام می شود.»

این خالکوبی ها چه شکلی بودند؟

بیشتر نمونه‌های روی مومیایی‌ها عمدتاً الگوهای نقطه‌دار خطوط و الگوهای الماس هستند، در حالی که مجسمه‌ها گاهی تصاویر طبیعی‌تری دارند. خالکوبی‌هایی که گهگاه در صحنه‌های مقبره‌ها و مجسمه‌های کوچک زنانه که بخشی از لوازم آرایشی را تشکیل می‌دهند، یافت می‌شوند، همچنین دارای پیکره‌های کوچک خدای کوتوله Bes در ناحیه ران هستند.

آنها از چه ساخته شده بودند؟ چند رنگ استفاده شد؟

معمولاً یک رنگدانه تیره یا سیاه مانند دوده وارد پوست خاردار می شد. به نظر می‌رسد که رنگ‌های روشن‌تر عمدتاً در سایر فرهنگ‌های باستانی استفاده می‌شده است، مانند اینوئیت‌ها که اعتقاد بر این است که از رنگ زرد همراه با رنگدانه‌های تیره‌تر استفاده می‌کردند.

چه چیزی شما را در مورد خالکوبی مصر باستان شگفت زده کرده است؟

به نظر می رسد که در دوران سلسله محض، یعنی قبل از 332 قبل از میلاد، محدود به زنان بوده است. همچنین، نحوه قرارگیری برخی از نقوش بسیار خوب دیده می شود، پس از پذیرفته شدن از آنها به عنوان وسیله استفاده می شد. حفاظت از زنان در دوران بارداری و زایمان

آیا می توانید خالکوبی های مورد استفاده در سایر فرهنگ های باستانی و تفاوت آنها را توضیح دهید؟

در میان بسیاری از فرهنگ های باستانی که به نظر می رسد از خالکوبی به عنوان شکل دائمی زینت بدن استفاده می کردند، نوبیایی ها در جنوب مصر از خالکوبی استفاده می کردند. بقایای مومیایی شده از زنان فرهنگ بومی در گورستان های نزدیک کوبان در حدود 2000-15000 قبل از میلاد یافت شده است. مشخص شد که خالکوبی‌های آبی داشتند، که حداقل در یک مورد همان ترتیب نقطه‌ها را در سرتاسر شکم نشان می‌دادند که در مومیایی‌های زن فوق‌الذکر از دیرالبهاری ذکر شده بود. مصریان باستان همچنین نماینده رهبران مرد همسایگان لیبیایی در حدود 1300-1100 قبل از میلاد بودند. با علائم خالکوبی واضح و نسبتاً هندسی بر روی بازوها و پاهای آنها و آنها را در صحنه مقبره، معبد و کاخ مصر به تصویر کشیده است.

خالکوبی روی بازوی یک رئیس قبیله

پازیریک سکایی منطقه کوه آلتای یکی دیگر از فرهنگ های باستانی بود که از خالکوبی استفاده می کرد. در سال 1948، جسد 2400 ساله یک مرد سکایی در سیبری کشف شد که در یخ محفوظ مانده بود، اندام و تنه او با خالکوبی های تزئین شده از حیوانات افسانه ای پوشیده شده بود. سپس، در سال 1993، زنی با خالکوبی، دوباره موجودات افسانه ای بر روی شانه، مچ دست و شست و با قدمت مشابه، در مقبره ای در آلتای پیدا شد. این عمل توسط هرودوت نویسنده یونانی در حدود سال 450 قبل از میلاد نیز تأیید شده است، که اظهار داشت در میان سکاها و تراکیان ها «خالکوبی نشانه اشراف بود و نداشتن آن نشان از کم تولد بود.

گزارش‌های انگلیسی‌های باستانی نیز نشان می‌دهد که آنها نیز به‌عنوان نشانه‌ای از منزلت بالا خالکوبی شده‌اند، و با خالکوبی‌های «شکل‌های غواصی جانوران» روی بدن‌شان، رومی‌ها نام یکی از قبیله‌های شمالی را «Picti»، به معنای واقعی کلمه، «مردم نقاشی شده» نامیدند.

گلدان یونانی توسط تراسیایی خالکوبی شده

با این حال، در میان یونانی ها و رومی ها، به نظر می رسد استفاده از خالکوبی یا «استیگماتا» که در آن زمان به آن ها گفته می شد، عمدتاً به عنوان وسیله ای برای علامت گذاری شخصی به عنوان «متعلق» یا به یک فرقه مذهبی یا مالک در مورد استفاده می شد. بردگان و یا حتی به عنوان یک اقدام تنبیهی برای نشان دادن آنها به عنوان جنایتکار. بنابراین بسیار جالب است که در زمان بطلمیوس، زمانی که سلسله ای از پادشاهان یونانی مقدونی بر مصر حکومت می کردند، گفته می شد که خود فرعون، بطلمیوس چهارم (221-205 قبل از میلاد) با برگ های پیچک خالکوبی شده بود تا نماد ارادت او به دیونوسوس، خدای یونانی باشد. شراب و خدای حامی خانه سلطنتی در آن زمان. این مد توسط سربازان رومی نیز پذیرفته شد و تا زمان ظهور مسیحیت در سراسر امپراتوری روم گسترش یافت، زمانی که احساس می شد خالکوبی ها “آنهایی را که به شکل خدا ساخته شده اند از بین می برند” و بنابراین توسط امپراتور کنستانتین ممنوع شد.

ما همچنین خالکوبی‌های روی بقایای مومیایی‌شده برخی از فرهنگ‌های باستانی پیش از کلمبیایی پرو و ​​شیلی را بررسی کرده‌ایم که اغلب همان تصاویر بسیار آراسته از حیوانات سبک و طیف گسترده‌ای از نمادهای موجود در طرح‌های منسوجات و سفال‌هایشان را تکرار می‌کنند. یک مجسمه زن خیره کننده از فرهنگ نازکا دارای خالکوبی بزرگی است که به نظر می رسد درست در اطراف پایین تنه او باشد که در سراسر شکم او کشیده شده و تا اندام تناسلی او امتداد دارد و احتمالاً بار دیگر به نواحی مرتبط با تولد اشاره دارد. سپس بر روی بقایای مومیایی شده ای که باقی مانده است، خالکوبی ها بر روی تنه، اندام، دست، انگشتان دست و شست مشاهده شد و گاهی اوقات خالکوبی صورت انجام می شد.

این مجسمه زن از نازکا

با خالکوبی گسترده صورت و بدن که در میان بومیان آمریکا استفاده می شود، مانند کری، اجساد مومیایی شده گروهی از شش زن گرینلند اینویت در سال 1475 میلادی نیز شواهدی را برای خالکوبی صورت آشکار کردند. معاینه مادون قرمز نشان داد که پنج نفر از زنان به صورت خطی روی ابروها، در امتداد گونه ها و در برخی موارد با یک سری خطوط روی چانه خالکوبی شده بودند. مومیایی زن خالکوبی شده دیگری که قدمت آن به 1000 سال قبل می رسد نیز در جزیره سنت لارنس در دریای برینگ یافت شد که خالکوبی های او از نقاط، خطوط و قلب محدود به بازوها و دست ها بود.

این سر مومیایی زنی متعلق به فرهنگ چیریبا یا قبل از اینکا،خالکوبی های صورت روی گونه چپ پایین او تزیین شده است

شواهدی برای خالکوبی نیز در میان برخی از مومیایی‌های باستانی یافت شده در صحرای تاکلاماکان چین در حدود 1200 سال قبل از میلاد مسیح یافت می‌شود، اگرچه در دوره بعدی سلسله هان (202 قبل از میلاد تا 220 قبل از میلاد)، به نظر می‌رسد که فقط جنایتکاران خالکوبی می‌شدند.

مردان ژاپنی در اواخر قرن سوم شروع به تزیین بدن خود با خالکوبی های مفصل کردند. تصور می‌شود که خالکوبی‌های استادانه فرهنگ‌های پلینزی در طول هزاره‌ها توسعه یافته‌اند، که دارای طرح‌های هندسی بسیار استادانه است که در بسیاری از موارد می‌تواند کل بدن را بپوشاند. پس از لشکرکشی بریتانیایی جیمز کوک به تاهیتی در سال 1769، اصطلاح جزیره‌نشینان «تاتاتو» یا «تاتاو» به معنای ضربه زدن یا ضربه زدن، اصطلاح مدرن ما «خالکوبی» را به غرب داد. سپس این علامت‌ها در میان اروپایی‌ها مد شد، به‌ویژه در مورد مردانی مانند دریانوردان و کارگران معدن زغال‌سنگ، با هر دو حرفه که خطرات جدی را به همراه داشت و احتمالاً استفاده تقریباً طلسم مانند از لنگرها یا خالکوبی‌های لامپ معدنچی روی ساعد مردان را توضیح می‌داد.

در مورد خالکوبی های مدرن خارج از دنیای غرب چطور؟

خالکوبی های مدرن ژاپنی آثار هنری واقعی هستند، با بسیاری از پزشکان مدرن، در حالی که خالکوبی های بسیار ماهر ساموآ همچنان به خلق هنر خود همانطور که در زمان های قدیم، قبل از اختراع تجهیزات مدرن خالکوبی انجام می شد، ادامه می دهند. فرهنگ های مختلف در سراسر آفریقا نیز از خالکوبی استفاده می کنند، از جمله نقاط ظریف روی صورت زنان بربر در الجزایر، خالکوبی های استادانه صورت مردان  در نیجر و صلیب های کوچک روی ساعد داخلی که نشانگر قبطی های مسیحی مصر است.

دست راست خالکوبی شده مومیایی چیریبایا در موزه ال الگاروبال

طرح های صورت مائوری نشان دهنده چیست؟

در فرهنگ مائوری نیوزلند، سر به عنوان مهم‌ترین قسمت بدن در نظر گرفته می‌شد و صورت با خالکوبی‌های فوق‌العاده استادانه یا «موکو» که به‌عنوان نشانه‌هایی از جایگاه بالا در نظر گرفته می‌شد، تزئین شده بود. هر طرح خالکوبی برای آن فرد منحصر به فرد بود و از آنجایی که اطلاعات خاصی در مورد وضعیت، رتبه، اصل و نسب و توانایی های آن ها ارائه می کرد، به طور دقیق به عنوان یک کارت شناسایی یا پاسپورت، نوعی بارکد زیبایی شناختی برای چهره، توصیف شده است. پس از استفاده از اسکنه‌های استخوانی تیز برای برش طرح‌ها روی پوست، رنگدانه‌ای مبتنی بر دوده به زخم‌های باز زده می‌شود، که سپس برای مهر و موم شدن روی طرح بهبود می‌یابد. با خالکوبی‌های رزمندگان که در مراحل مختلف زندگی آنها به عنوان نوعی آیین گذرانده می‌شد، تزئینات به‌عنوان تقویت‌کننده ویژگی‌های آنها و جذاب‌تر کردن آنها برای جنس مخالف تلقی می‌شد.

اگرچه زنان مائوری نیز روی صورت خود خالکوبی می‌شدند، اما نشانه‌ها در اطراف بینی و لب‌ها متمرکز می‌شدند. اگرچه مبلغان مسیحی سعی کردند این عمل را متوقف کنند، زنان معتقد بودند که خالکوبی در اطراف دهان و چانه آنها از چین و چروک شدن پوست جلوگیری می کند و آنها را جوان نگه می دارد. این عمل ظاهراً تا دهه 1970 ادامه یافت.

فکر می‌کنید چرا فرهنگ‌های زیادی بدن انسان را مشخص کرده‌اند و آیا اعمال آنها بر یکدیگر تأثیر گذاشته‌اند؟

در بسیاری از موارد، به نظر می رسد که به طور مستقل به عنوان راهی دائمی برای قرار دادن نمادهای محافظتی یا درمانی بر روی بدن، سپس به عنوان وسیله ای برای مشخص کردن افراد در گروه های اجتماعی، سیاسی یا مذهبی مناسب، یا صرفاً به عنوان شکلی از خودسازی ظاهر شده است. 《بیان یا بیانیه مد》

با این حال، مانند بسیاری از زمینه های تزئینی دیگر، البته تأثیرات متقابل فرهنگی وجود داشت، مانند آنچه که بین مصریان و نوبی ها، تراکیان و یونانیان و فرهنگ های بسیاری که سربازان رومی در طول گسترش امپراتوری روم با آن مواجه شدند، وجود داشت. در قرون پایانی قبل از میلاد و قرن‌های اول پس از میلاد مسیح و مسلماً تصور می‌شود که فرهنگ پولینزی روی خالکوبی‌های مائوری تأثیر گذاشته است.